ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Δεν πρόλαβε ο φίλαθλος κόσμος της Αλεξάνδρειας να χαρεί για την ισοπαλία της Αγκαθιάς με την Κοζάνη και ήρθε η αυτοκτονία των πρασίνων μέσα στην Σιάτιστα.
Βέβαια κανείς δεν περίμενε πως το παιχνίδι μέσα στην Σιάτιστα θα ήταν εύκολο αλλά και πάλι υπήρχε η ελπίδα πως οι ποδοσφαιριστές της Αλεξάνδρειας θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το εμπόδιο αυτό γνωρίζοντας πως μετά το «δώρο» της Αγκαθιάς η νίκη στην Σιάτιστα ήταν μονόδρομος.

Το τρίποντο δεν ήρθε ποτέ και μαζί με τους βαθμούς που χάθηκαν μέσα στην Σιάτιστα χάθηκε σε ένα μεγάλο ποσοστό και το πρωτάθλημα.
Η Κοζάνη πάντως απέδειξε πως διαθέτει εκτός από τις αγωνιστικές ικανότητες και πολλές εξωαγωνιστικές. Εκεί που το παιχνίδι θα γινόταν 2 βδομάδες αργότερα, τελικά σε μία συνεννόηση με τον πρόεδρο της ΕΠΣ Κοζάνης και αρκετών παραγόντων της πόλης και όχι μόνο το παιχνίδι έγινε την επομένη σε έναν κακό αγωνιστικό χώρο ο οποίος καθαρίστηκε από το χιόνι την Δευτέρα αλλά παρέμεινε ένας κακός και δύσκολος αγωνιστικός χώρος για μια φιλοξενούμενη ομάδα να πάρει τους 3 βαθμούς της νίκης.
Βέβαια ο κακός αγωνιστικός χώρος δεν μπορεί να δικαιολογήσει τους παίχτες της Αλεξάνδρειας οι οποίοι έδειξαν να καταφέρνουν κάτι μόνο στο πρώτο μισό του πρώτου ημιχρόνου ενώ θα μπορούσαν να είχαν γνωρίσει την ήττα στο τέλος του δευτέρου.
Είχαμε ξαναδανειστεί στο παρελθόν έναν τίτλο από τραγούδι της Δέσποινας Βανδή «Και το όνειρο έγινε εφιάλτης» σε μια παλαιότερη αντίστοιχη προσπάθεια της ομάδος της Αλεξάνδρειας.
Φέτος υπήρχε μια μοναδική ευκαιρία της ανόδου αλλά η Αλεξάνδρεια φάνηκε να την χάνει αρχικά μέσα στην Κοζάνη στο κρισιμότερο ίσως παιχνίδι της για φέτος όπου έπεσε αμαχητί, και κλώτσησε ακόμα μία που είχε μέσα στην Σιάτιστα.
Σαφώς μαθηματικά δεν έχει χαθεί ακόμα τίποτα. Ευχόμαστε να υπάρξει ένα ακόμα στραβοπάτημα της Κοζάνης και το μοναδικό γήπεδο στο οποίο μπορεί να συμβεί αυτό είναι στον Σβορώνο την τελευταία αγωνιστική δεδομένου βέβαια του απολύτου νικών της Αλεξάνδρειας.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ελπίζουμε μόνο να μην πεθάνει…